Wiesz, Kao ... [Dir en Grey]

Katsumi

Stanął w drzwiach mojego domu i z uśmiechem podał mi pudełko Ferrero Rocher.
-Zostawiłeś kartkę z wynikami badań krwi w sali prób. To na ten za niski cukier.- Wyjaśnił, widząc moje niezdecydowane spojrzenie. Sięgnąłem po podarunek i wpuściłem go do środka.
-Dzięki.- Powiedziałem tak po prostu, tak jak się odpowiada przechodniowi, zapytany o godzinę. –Rozgość się.- Dodałem, wiedząc, że Kaoru to nie Kyo i nie czuje się wszędzie jak u siebie. Nawet jeśli był to dom jego dobrego przyjaciela.
-Die, pewnie nie uwierzysz, ale wpadłem na pewien pomysł.- Zakomunikował mi z entuzjazmem. Nie wiem na jakiej podstawie wszyscy uważają Kaoru za wiecznie poważnego i niesamowicie zdyscyplinowanego człowieka. Tak w zasadzie jest on bardzo radosną i czasem roztrzepaną osobą. I z pewnością nie jest nieczułym cyborgiem.
-No, pochwal się.- Nie podzielałem jego dobrego nastroju. Totalnie nie miałem humoru. I już raczej nie będę miał okazji go mieć. Lider zmierzył mnie uważnym spojrzeniem.
-Coś nie tak?- Spytał, poważniejąc nagle.
-Nie. Tak. Tak, cholernie tak!- Wykrzyczałem. Miałem ochotę po prostu się rozpłakać.
-Die...- Szepnął Kaoru wystraszony. Nagle stałem się zupełnie spokojny, zdecydowany na opowiedzenie mu wszystkiego.
-Nie pal, Kaoru.- Powiedziałem z przekonaniem.

-Cześć, Die. Wiesz, zapomniałem ci ostatnio opowiedzieć, jak byłem u Kyo i poznałem jego rodzinę. Ma naprawdę miłą żonę, a jego córeczka jest śliczna. Straszny urwis, ma to po tacie. Jest taka słodka, ciągle mnie o coś pyta: Wujku Kaoru, a dlaczego nie możesz jutro przyjechać? Wujku Kaoru, dlaczego mama nie daje mi już ciastek? Wujku Kaoru, a pójdziemy na huśtawkę? Doprawdy, rozczulające. Żal mi było się z nimi rozstawać. Zazdroszczę Kyo, jest teraz naprawdę szczęśliwy. Należy mu się, wiele w życiu przeszedł, nie raz dostał od losu po głowie. Tak, jak każdy z nas. Życie jednak nie jest sprawiedliwe. Ostatnio odwiedził mnie Toshiya. On też nie narzeka, ma dziewczynę, mieszkają razem i mają wspólne plany na przyszłość. Opowiadał mi o wrednych sąsiadkach, porannej kawie przygotowywanej przez Iku i ich ostatnim wyjeździe do jej rodziców. Podobno strasznie się im spodobał, ale wiesz jakie Tot lubi pleść bajki, więc nie wiem czy mu wierzyć. Kupiłem ostatnio nowy samochód. Czerwony. Tamten stary nie nadawał się już do użytku. Strasznie jestem zadowolony. Mój sąsiad, wiesz, ten stary grubas, nie mógł wręcz wzroku oderwać, gdy zajechałem nim pod dom. Nie to, żebym lubił szpanować, ot tak, fajnie jak ktoś ci czasem zazdrości. Szczególnie jeśli to ten dureń. Oczywiście jak zwykle rano musiał zacząć kosić trawnik, gdy ja jeszcze smacznie spałem. Nie znoszę go, nie wyobrażam sobie gorszego sąsiada. Zresztą, nieważne, nie przyszedłem tu opowiadać ci o takich rzeczach. Tak naprawdę przyszedłem po prostu pobyć bliżej ciebie. Wiem, to głupie, ale lepiej się jakoś czuję po takiej wizycie. Wiesz, Die, tak, wiem, że wiesz, ale i tak ci to powtórzę. Kocham cię. Trzymaj się, tam.- Kaoru zakończył swój monolog i wstał z ławki. Przeszedł przez cmentarną bramę i wsiadł do nowego, czerwonego samochodu. Westchnął lekko, przeklinając w myślach pogodę, która nijak nie pasowała do jego nastroju. Sięgnął do schowka i wyjął z niego zapakowane w złoty papierek Ferrero Rocher.

-Wiesz, Kao, ja umieram.